Je parle steenkolen-Frans

Geschreven op: 21 jun 2021
Buitenland en Tussenjaar

Piet-Hein Minnee (24) solliciteerde op een baantje als pech-assistent bij de ANWB Alarmcentrale in Lyon. Hij was verbaasd dat hij werd aangenomen met zijn beperkte Frans.  

Mijn huidige baantje, schoonmaker bij een hotel, zag ik mezelf in eerste instantie niet lang doen. Ik moest er niet aan denken om continu de remsporen van Duitse toeristen te moeten wegvegen, vieze lakens met witte vlekken te verschonen en een doekje te halen langs plekken die lang geleden door god vergeten zijn.  

Pech-assistent bij de ANWB in Lyon 

Toch was het leuker dan ik dacht. Een beetje als samenwerken met de cast van Orange is the new Black; een groep vrouwen die slecht Engels, laat staan Nederlands sprak, maar wel van aanpoten wist. De twijfel die dit baantje opriep deed me denken aan mijn eerste zomerbaan: pech-assistent bij de ANWB Alarmcentrale in Lyon.  

Op zoek naar een zomerbaantje  

Ik had net mijn laatste eindexamen achter de rug en zocht naar een zomerbaantje. Ik, en vooral mijn moeder, wilde voorkomen dat ik mijn lange zomer zou verspillen aan lanterfanten. Ik scrolde door de vacatures en kwam alles tegen van postbezorger tot kassamedewerker. Bij het ene baantje moest ik te vroeg opstaan of te hard werken, het andere betaalde niet goed.  

Nederlandse toerist met pech  

Een van de vacatures was zelfs in het buitenland, Lyon. “Niks voor mij” zei ik tegen mezelf, en scrolde verder, maar ook meteen weer terug. ‘Uitdagende baan bij de ANWB Alarmcentrale in Lyon’. Het was een baantje waarbij ik de tussenpersoon was tussen de Nederlandse toerist met pech (die natuurlijk geen woord Frans sprak) en de Franse garage. Zoals ik mijzelf deze zomer in het diepe gooide als hotelschoonmaker, was er toen ook een stemmetje in mij dat zei ‘Waarom eigenlijk niet?’. Een week na mijn sollicitatie mocht ik op gesprek komen. 

Aan mijn Frans nog een beetje werken  

Ik oefende nog even wat klassiekers als “Je m’appelle Pierre-Henri” en “J’aime travailler” en ging met goede moed naar het kantoor van de ANWB. Ik was in de veronderstelling dat ik met leeftijdsgenoten op gesprek zou komen, maar ik was de  jongste van een groep variërend tussen de 25 en 50 jaar. Mensen met Frans als tweede taal, familie in Frankrijk of die zelfs Frans studeerden. En dan had je mij: Piet-Hein van 18 met vijf jaar basiskennis aan Frans en die net een 7 voor het Franse examen kon halen. Misschien toch maar gaan voor die vacature van postbezorger, dacht ik. Maar ik hoorde: “Gefeliciteerd Piet-Hein, je bent aangenomen. Aan je Frans moet je nog een beetje werken, maar al doende leert men en we hebben vertrouwen in je”.  

De gezelligste groep collega’s ooit  

Zo begon mijn eerste zomerbaan in het Franse Lyon. Ik maakte kennis met de gezelligste groep collega’s die je je maar kunt voorstellen. Mijn tip voor jou: heb je zeeën van tijd en (nog) niks te doen: gooi jezelf in het diepe. Want wie valt kan opstaan en wie opstaat is weer een beetje sterker, een beetje meer ervaren en een beetje meer ontwikkeld. What doesn’t kill you, makes you stronger!  

Deze foto maakte ik, lopend naar de metro vanuit werk, omdat ik mijn moeder mijn nieuwe Rayban-zonnebril wilde laten zien (gekocht van mijn eerste salaris).  


Op deze foto is de kamer te zien waarin ik verbleef. Zoals je kan zien is het net iets groter dan een inloopkast en achter mij hangt de eerste was die ik ooit voor mezelf heb gedraaid. Ook deze foto stuurde ik met trots naar mijn moeder. Deze zomer was voor mij ook de eerste keer op mezelf wonen.